Otwarcie sezonu, ciśnienie na wieże.

Dzień dobry. 

Ten wpis to będzie chyba jeden wielki miszmasz. W głowie poodkładane tematy i wydarzenia, dobijają się, by je opowiedzieć. Powoli spróbuję je ogarnąć.

Rozpoczęcie sezonu motocyklowego i działkowego- nie pokryły się. Pierwszy tegoroczny wyjazd na działkę odbył się samochodem, bo dużo rzeczy było do zabrania. Kosiarka od Tadzia, ubrania, ręczniki... itp, itd.

Wtedy właśnie strzeliło mi do głowy, by odszukać lokalnego artystę od budek lęgowych, które intrygowały mnie od lat kilku. Pozawieszane na okolicznych słupach, wołały mnie jakby... Odnaleźliśmy pana Stefana Szkorupę, zakupiliśmy jeden domek dla ptaków, zamówiłam dwa nowe- aniołki z uśmiechem. Nasz nowy znajomy i sąsiad, ubawił się najwyraźniej moimi życzeniami, bo zapytał, czy skrzydełkami mają machać?

Miesiąc później odbieramy nasze aniołki i z panem Stefkiem łapiemy wspólnego hopla! Nieważne jakiego- szajba jest de best.

Po powrocie z Anglii musimy otworzyć sezon koszenia- trawa rośnie, bo tak ma. Nasza wybujała do kolan! Gdy Krystian przystąpił do pracy- wszystkie sprzęty odmówiły posłuszeństwa! Następnego dnia moi rodzice dowieźli kosę spalinową i Krystek zakłócił niedzielną ciszę, podpadając sąsiadce.

Te wydarzenia przeplatają się z przygotowaniami do otwarcia sezonu motocyklowego. Krystuś dopieszcza i ulepsza naszą Moto Pomarańczę. Fotel wraca od tapicera- cudny. Bagażnik na wózek zamontowany, pomysł na daszek się klaruje. Nic, tylko czekam na sprzyjającą aurę, by poczuć wiatr we włosach.

Trwało to sporo, bo jak wiecie- pogoda nie rozpieszczała. Ale doczekałam się! Pierwsza jazda- koniecznie do Etno Chaty- stęskniłam się za serdecznymi, gościnnymi przyjaciółmi. Poza tym blisko, ładna trasa... Miało być pięknie, było koszmarnie! Mój piękny fotel wżyna się mi w kręgosłup i sprawia taki ból, że chce mi się płakać. Złość miesza się z rozżaleniem. Po co było poprawiać coś, co było wygodne?! Na wyglądzie wszak nie pojeżdżę! Towarzystwo Topoleja osłodziło nieco mą gorycz, ale w drodze powrotnej Krystusia poniosło, znowu wywiało mi podusię spod głowy. Podobno chciał skrócić moją mękę i szybciej znaleźć się w domu. Już miałam dość, zanim na dobre zaczęłam. 

Mamy ciekawe miejsca w zasięgu naszych możliwości. Wymyślam wieżę widokową w Katowicach.  Wycieczka rewelacyjna- powoli mam wygodnie- odpowiednia konfiguracja poduszek robi swoje. Krystuś nie szaleje, pogoda wymarzona. Bezbłędnie docieramy na miejsce, bo wcześniej sprawdziłam trasę. Wszystko pięknie, ładnie, tylko nie doczytałam, że w poniedziałki jest zamknięta. Dowiedzieliśmy się za to, że we wtorki wstęp bezpłatny. Bez żalu zawróciliśmy do Pszczyny. Miasto śliczne, ale tak blisko nas, że pomijane, niedoceniane. Teraz nadarzyła się okazja, bo kilometry niemałe przejechane, więc odpocząć można. Ja upieram się na wieżę wodną. Podjeżdżamy, fotka jest. Ale tym razem nie wyjeżdżamy windą do nieba, bo Krystian uznał, że ma snobistyczny styl. Jedziemy na Rynek, odwiedzamy Asię- starszą siostrę Krystiana, idziemy na lodziki.