Ścieżką Integracji galopem do kultury i rozwoju.

Rok 2016 dobiega końca. Na bieżąco pisałam o moto-pomarańczy, podróżach i spotkaniach. Zaniedbałam kino, ale tylko w opisie na blogu, bo filmów na dużym ekranie obejrzałam mnóstwo. Te najciekawsze, warte polecenia - wymienię. 

Nie opowiedziałam natomiast o projekcie, w którym od kilku miesięcy uczestniczę.

Na zdjęciu obok mamy pełną jego nazwę. Ściśle wiąże się z moimi wzmożonymi wyjściami do kina i nie tylko. 

Powolutku, po kolei, spróbuję nadrobić zaległości. I połączyć wiele fajnych zdarzeń, które mi się przytrafiły...

Pamięć mnie zawodzi, ale to był chyba marzec, gdy przyszła do nas Pani Monika z bielskiego PCPR. Powiedziała o rekrutacji do projektu i jego założeniach. Brzmiało to bajecznie: asystent na kilka godzin tygodniowo, masaże, porady psychologiczne. I to wszystko za darmo! Trudno było mi uwierzyć, sceptyczna byłam bardzo. Ale stało się - zostałam zakwalifikowana! 

Na zdjęciu Pani Monika - mentorka na rejon Czechowic-Dziedzic. Oj, miała ze mną ciężko. Potrafię być zmierzła i upierdliwa. Niestety moje frustracje, zniecierpliwienie wyładowałam na Bogu ducha winnej osobie. Tak to chyba działa - obrywają najbliżsi. 

Nerwy miałam, bo doczekać się nie mogłam na spełnienie tych obietnic. A, że nie upuszczę ciśnienia np. trzaśnięciem drzwi, bieganiem, krzykiem - to nadrabiam ciętym językiem. To tak gwoli wytłumaczenia i przeprosin. Pani Monika dzielnie przyjęła moje ataki. Pani Gabrysia - psycholog, łagodziła i koiła. Przedstawiam Wam kolejną osobę, którą miałam szczęście spotkać. Przed Nią mogę się nagadać, w końcu ktoś słucha mnie. Pracujemy nad problemami dnia codziennego, a gdy ich brakuje - gimnastykujemy umysł przy L. Kołakowskim.

W końcu doczekałam się na Izę!

Masażystka i rehabilitantka najlepsza ze wszystkich, znanych do tej pory!

Lepiej trafić nie mogłam! I to podwójnie. Bo nie dość, że złote serce, palce i umiejętności na wagę złota, to... Nasze zajęcia zaczęły się dwa dni po mojej kontuzji kolana! Masowała bolące miejsce, atakowała laserem i usprawniła mnie na wyjazd do Budapesztu. 

Palce - palcami. Dają ukojenie w bólu i siedzieć mi jakoś łatwiej. Czasami czuję je przez dwa dni - to takie superowe czucie. Bo krew krąży. Ale - co więcej - z Izą nagadać się nie możemy. Klepiemy obie i słuchamy się wzajemnie. No i chyba się rozumiemy? Powierzyłam Jej swoje ciało, intymność. Izuś szczerością i dobrocią odwdzięcza się.

No, cóż - nie odkryję tu nic nowego:

Dziwny ten świat, 

świat ludzkich spraw, 

czasem aż wstyd przyznać się. 

A jednak często jest, 

że ktoś słowem złym 

zabija tak, jak nożem. 

Posypała się znajomość z Piotrem - stratę i żal przełknęłam. Życie nauczyło mnie, by nie płakać nad rozlanym mlekiem. Niestety współpraca z kolejnym asystentem nie rokowała nadziei od samego początku. Miałam małe załamanie i wątpliwości czy ze mną wszystko ok? Bo, z czym, jak z czym, ale w kontaktach z ludźmi nie miałam problemów.

Do trzech razy sztuka! Oto moja nowa i obecna do dziś asystentka - Beata.

Szok, szok, szok! Ja, chłopczyca dogaduję się z kobietą! Może temu, że Ona ma ikrę i jaja większe od niejednego faceta?

Zestresowanie sięgnęło zenitu, gdy podeszła do mnie nieznajoma i mówi, że słyszała o mnie. No, tak - mówię, że pewno z tej paskudnej strony. Ale nie! Pani Monika zachowała dyskrecję. To Beata rozreklamowała mnie i mój blog!

I tak poznałam panią Agnieszkę K. Kolejne nowe osoby to pan Łukasz M, pani Agata i Ania! I uczestnicy turnusu: Marcin, Madzia, pani Dorota, Ula, Józef.

Pan Łukasz - koordynator i twórca projektu, ciepłymi słowami przywitał nas w kawiarence DW Muflon. Poczułam się swobodnie i bezpiecznie. Miłym zaskoczeniem było to, że ,,równamy do najsłabszych''. Przykładem jest zwiedzanie skoczni w Wiśle. Idziemy na tyle, dokąd dojedzie wózek. Sprawni pięknie pomagali mniej sprawnym. To się czuło. 

Dzieje się tu coś - dla mnie nieprawdopodobnego! Pani Agata prosi, byśmy opowiedzieli o naszym życiu, pasjach. Pomimo mojego panicznego lęku przed występem publicznym - ulegam namowom. Mamy wspaniałą widownię. To nie są już obcy, anonimowi ludzie, tylko sami swoi! Pani Agata ładnie nas przedstawia, wprowadza. Pani Gabrysia zastępuje mój głos i czyta fragmenty blogu. Krystian na bieżąco komentuje prezentowane zdjęcia.

Nie chwaląc się, mogę napisać, że nasz debiut wypadł zgrabnie. Świadczy o tym fakt, że poproszono nas o prelekcję na 2 turnusie! Wielkie to dla nas wyróżnienie. Pani Gabrysia znowu zastępowała mój głos, a Ania zapowiedziała nas jako Krystiana i Krystynę. To był taki spontan i luz, że uśmiałam się do łez. Przy okazji ulżyło mi, że trema zżera nie tylko mnie.

A żeby było tego mało - Aneta z Grzesiem i Edytą zapraszają nas do Etno-Chaty, na Etno-Camery! To już pęd i galop wydarzeń. Mała Ewa poznaje nas z Miriam, która ma wspomóc mnie swoim ładnym głosem. I wspomaga! Przyjeżdża do nas, dyskutujemy, opracowujemy nową koncepcję prezentacji. Jednak, gdy przychodzi do występu - gubimy się z Krystianem...

Ja przekonuję się, że mam problem nie tylko z mówieniem do mikrofonu, ale i z siedzeniem na środku sceny. Marzyłam o wycofaniu się raczkiem do tyłu! Nie było jak. Krystuś nie nadążał z opowieścią za wyświetlanymi obrazami. Ech - ale Miriam z mężem ratowali sytuację , otuchy dodawali przyjaciele, którzy nam towarzyszyli. No i rzecz jasna - gospodarze. Wszystkim bardzo dziękuję.