Moto Wyprawy...

Dzień dobry - wieczór. Nie chcę się powtarzać, ale czasami trzeba. Wybaczcie.

Początkiem maja ma miejsce mój debiut na miejscu pasażera w wózku bocznym. Pierwsza jazda to tzw. objazd koło komina: spod domu kuzynki jedziemy do Alików i robimy krótki odcinek po dwupasmówce. Dla mnie to ogromny wyczyn. Muszę się dopasować do fotela - podkładanie poduszek, dociąganie pasów. Muszę się osłuchać z nowymi dźwiękami, które wydaje silnik tuż przy moim uchu. No i muszę się przyzwyczaić do tyrpania na dziurach. Po cichu liczę na to, że troszkę utrzęsie mi brzuszek i zrzucę na wadze :) .

Jeszcze bez kurtki i pilotki, ale emocje i radość, że się udało - rozgrzewają. 

Nasze szczęście  nie trwa długo. Kilka dni później jedziemy moto-pomarańczą na weekend do domku na wsi i już nią nie wracam. Bo wypadam z wózka inwalidzkiego i doznaję bolesnej kontuzji kolana - o czym wiecie z wcześniejszych relacji .

Przez 3 tygodnie jęczę z bólu i ze złości, że jestem bardziej unieruchomiona niż zwykle. Krystian też kipi, bo plany wzięły w łeb, a tłumaczenie, że coś nad nami czuwa, dawały małą pociechę. Teraz, z perspektywy czasu, cieszę się, że nieco wyhamowaliśmy. Nie porwaliśmy się na dalszą, zagraniczną wyprawę...

Wiele rzeczy wyszło w trakcie następnych przejażdżek. Okazało się, że motor zaczął się lekko chylić na mnie, co mocno utrudniło Krystusiowi prowadzenie. Musiał wzmacniać ramę.

Poza tym dotarło do nas, że mamy więcej lat, mniej sił i nie ma sensu się męczyć.

Nasze pierwsze wycieczki to m.in.

Jastrzębie Zdrój - misja ratowania kotków. Mały kłębuszek zawozimy do Kazia. Ja się martwię o czworonoga i zapominam o własnych niewygodnych.

To samo, gdy kilka dni później jedziemy z dwoma kociakami na działkę .Po przejechaniu kilku kilometrów stajemy, bo bak suchy. Kiciusie wydostają się z pudełka, a ja z przerażenia, że je zgubię, stracę - znów zapominam o sobie.

Krytykować i oceniać łatwo. A ja znowu powiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Bo co? Przystanek Żory po raz pierwszy. Można pochwalić inicjatywę i doczepić się do organizacji. Zależy kto, co lubi. Ja popieram i trzymam kciuki za dalsze edycje.

Przez chwilę byłam zła, że Krystian wcisnął mnie na mokry fotelik, by uskutecznić nocną przejażdżkę i zaspokoić głód jazdy. Ale nie pisnęłam słowem, bo gdy usiadłam na innej podusi, którą mi Krystuś podmienił... w końcu poczułam wygodę! Pupa, ramiona wskoczyły na swoje miejsce. I to nic, że koszulka chłonie wilgoć z tapicerki .To nic, że mi zimno. Mam komfort siedzenia! Teraz rwę się do jazdy! Nazajutrz odwiedzamy Żywiec. Piękna wycieczka i w końcu wygoda.