Międzynarodowy Dzień Dzieci Ulicy

Nie wiedziałam o tym dniu... A gdy usłyszałam - w głowie zawrzało! Pojawiło się pełno wspomnień, wzruszeń. I przeogromna chęć napisania o mojej nastoletności. Gorącej, bolącej i innej.

Czy mogę się nazwać dzieckiem ulicy? Uważam, że mam do tego prawo. Bez urazy dla kochających rodziców i cudownego domu rodzinnego... Miałam miłość, opiekę. Mam je do tej pory. Ale wtedy nie miałam zgody na swą słabość, na postęp choroby, na bycie z boku, na litościwy wzrok otoczenia. Życie mojej pierwszej ulicy obserwowałam siedząc na krzesełku. Dzieci jeździły na rowerach i znikały za zakrętem. Grały w paletki, biegały... Ja wstrzymywałam oddech z emocji kibicowania. Połykałam gorzkie łzy czystej dziecięcej złości, zazdrości.

Nigdy nie odnalazłam się w szkolnej społeczności. Na to nie miałam szans przez indywidualne nauczanie. Spotkania klasowe ograniczały się do dwóch odwiedzin -na rozpoczęcie i zakończenie roku szkolnego. Przychodziło wtedy naraz 20-25 osób.Całkowicie mi obcych! To wprawiało mnie w przerażenie i czekałam tylko na to, by już sobie poszli. Wydaje się mi, że oni czekali na to samo.

Rosłam sobie taki dzikusek, odludek. Były próby integrowania mnie z młodzieżą oazową. Ale ciągły brak akceptacji swego wyglądu wywoływał potworny ból, wstyd, skrępowanie. Marzyłam o czapce niewidce, o zapadnięciu się pod ziemię.

Któregoś pięknego dnia natrafiłam na Rozgłośnię Harcerską. Usłyszałam pank rocka, dowiedziałam się o festiwalu w Jarocinie. I po raz pierwszy poczułam potrzebę przebywania wśród ludzi! Właśnie takich odmiennych, zbuntowanych.

Kolorowych i myślących... I tu odsłona mojej drugiej ulicy...

Jeśli macie czas i chęć poczucia klimatu - na YT film Jarocin'85 Piotra Łazarkiewicza.

http://www.filmweb.pl/film/Fala-1986-38543

Zaczęłam wychodzić na spacery z przyjaciółką, która czuła bluesa. Zaczęłam wychodzić do ludzi, poznawać coraz to nowych! Zaczęłam czuć się szczęśliwa. Bo znalazłam się wśród podobnie myślących, czujących i widzących. Bo byłam wśród swoich! Dali mi mnóstwo! Akceptację, opiekę. Dali tę czapkę niewidkę, bo to na nich gapili się przechodnie. Nauczyli mnie śmiać się z głupoty, wypowiadać własne zdanie i chodzić z podniesioną głową. Wydobyli ze mnie śmiałość i szczerość.

To właśnie Oni - Dzieci z brudnej ulicy - zmienili mnie i moje życie!

http://www.ekokalendarz.pl/miedzynarodowy-dzien-dzieci-ulicy/

Z sentymentem wspominam ogniska do rana. Poszukiwanie pustych butelek z Wabikiem w celu sprzedania. Wyjścia do kina z Walusiem, włóczenie po ulicach naszego miasteczka z całą grupą i zajadanie ciepłego chleba prosto z piekarni. Picie taniego wina i robienie ryżowego... Wschody i zachody słońca z Ziyem - bez potrzeby mówienia, bo rozumieliśmy się bez słów. Wymianę kaset magnetofonowych, rozmowy o książkach, które zachwyciły, poezji, która wzruszyła.

Uśmiech pojawia się mi na twarzy, gdy przypomnę sobie Artura, który chcąc rozbawić mnie i 16-kę - tańczy Jezioro Łabędzie. Robi to na konarze leżącym w zamulonym stawku. Po kilku krokach wpada do niego i drogę do domu pokonuje 5m za nami... Albo, gdy biegniemy z Karczmy. Kolega potyka się i wpada mi pod kółka. Wózek staje sztorcem, ja wylatuję z niego jak z procy i gładko ląduję na asfalcie. Bez uszczerbku!

Byłam wytykana, wywoływałam oburzenie szanujących się obywateli. Ale, co mi tam? Wiedziałam, że to słuszna droga. I nigdy, niczego nie żałowałam. Nie wstydziłam się i nie odwracam głowy. Z szacunkiem patrzę na ludzi, a szczególną słabość mam do tych odstających od ogólnie przyjętej normy. Taka git siorka ze mnie :) 

,,Dużo bym dał, by przeżyć to znów -

  Wehikuł czasu - to byłby cud! ''...

Powiem Wam,że tęsknię za tymi ludźmi i często zastanawiam się kim byliby dziś?

A tym, którzy Ich nie znali momentami zazdroszczę: