Alicante i okolice w dwóch odsłonach

Znacie mnie już troszkę, więc wiecie, że kocham ciepło, uwielbiam słońce oraz jestem wielką smakoszką piwa. Do barów chodzimy rzadko, a jeśli już, to najczęściej z Andrzejem. Rozmawiamy sobie o tym i owym - wiadomo, jak to przy piwku. Zdajemy sobie relacje z podróży, dzielimy się wrażeniami. I kiedyś to pytanie musiało paść: może wybierzemy się gdzieś razem? 

Przyszedł ten moment, gdy Andrzej zdecydował się na spędzenie świąt Bożego Narodzenia z nami w cieplejszym klimacie. Zaczęliśmy szukać bezpośrednich lotów, wybierać rejon, który naszej trójce będzie odpowiadał. Padło na Alicante. To nic, że już tu kiedyś lądowaliśmy. Nieważne, że mało atrakcji. Po arabsku nazwa miasta oznacza źródło światła. A tego przecież chcemy.

Rezerwacją biletów i wynajmem mieszkania zajął się nasz niezastąpiony Tadziu.

22 grudnia 2016 to:

rozpoczęcie ciepłych wakacji w środku naszej szarej, burej i ponurej aury. 

Wylot mamy z Balic - lepiej być nie mogło. W pobliżu lotniska mieszkają nasi przyjaciele: Lila i Daniel. Zatrzymujemy się u Nich na noc, by złapać oddech przed dalszą podróżą. I tu doświadczam pierwszego zaskoczenia: Andrzej, który nie należy do miłośników zwierząt - głaszcze łebek Jany (pies) i ma na kolanach Psotkę-kotkę! Widok niezapomniany. Niestety brak foto.

Następnego ranka Lila odwozi nas na lotnisko. Poza stresem i paniką Krystusia, jest świetnie pod każdym względem.

Kolejne zaskoczenie spotyka nas po wylądowaniu. Andrzej wie co i gdzie! Bo był tu wirtualnie, więc bezbłędnie kieruje się w stronę autobusów. Zostaje naszym przewodnikiem.

Pytanie dręczące: czy moim rodzicom jest smutno?  Jest. Widzę to po Ich oczach. Ale widzę też Ich radość z naszych wojaży i z naszych powrotów. Chyba nawet większą, niż gdybyśmy byli na miejscu. Bo tęsknota może wyjść na dobre. Poza tym często nie doceniamy tych, których mamy na wyciągnięcie ręki. Nasze zdjęcie z tegorocznej wigilii. Z dala od domu, ale: Tato usmażył karpia, Mama przygotowała sałatkę i kalafior, który dzielnie udaje rybkę, a Elusia upiekła chleb. Posmak swojskości był, a ciepłe myśli i pamięć - niwelowały odległości.

Explanada de Espana to promenada 500 metrowa. Biegnie wzdłuż linii nabrzeża i portu. Tu najczęściej spacerujemy. Równiutka, szeroka i dobrze nasłoneczniona. Składa się z marmurowej mozaiki falistej. Obok pełno kawiarenek, sklepików i straganów. Artyści tworzą karykatury czy pejzaże, muzycy grają na gitarach, śpiewają. Tętni tu życie.

Hotel Tryp Gran Sol to czterogwiazdkowy, modernistyczny wieżowiec  z kolorowymi, ekspresyjnymi muralami. Ma 28 pięter i 96,9 m wysokości. Stanowi na pewno dominantę widokową miasta.

Ale przy Castillo de Santa Barbara - wysiada! Zamek położony na wzniesieniu Monte Benacantil - nagiej, wysokiej skale - widzimy prawie z każdego miejsca. Początki założenia sięgają IX w., a nazwa wywodzi się prawdopodobnie  z arabskiego Banu-IQatili, czyli małżowina uszna - kształt góry.

Zabytkowa warownia znajduje się na 166 m n.p.m. Jednak trafić do wejścia nie jest tak łatwo. Kombinujemy podejścia ślimakiem, kręcimy się w kółko i błądzimy. Gdy jesteśmy bliscy zrezygnowania, odkrywamy wejście z poziomu ulicy! Wyjeżdżamy specjalną windą. Szyb ma 205 m wysokości.

Wokół zamku znajduje się teren parku Parque de la Ereta, obfity w drzewa oliwne. 

Dopadła mnie tu przykra dolegliwość - może zauważycie, że minę mam nietęgą. Marzę wyłącznie o tym, by znaleźć się w naszym ślicznym, dobrze wyposażonym we wszelakie sprzęty - mieszkaniu. A to wcale nie takie proste. W drodze na autobus natrafiamy na tłumy ludzi i zablokowane ulice. 28 grudnia - Noc Rzezi Niewiniątek, Dzień Młodzianków. Obecnie odpowiednik naszego Prima Aprilis. A mi coraz mniej do żartów - kluczymy, wycofujemy się, a ja cierpię coraz bardziej.

Ale co Wam powiem, to Wam powiem - gdy obok jest Kochany Krystek i Wspaniały Andrzej - to da się przełknąć gorzką pigułkę.

Muszę się wykurować, spacery są więc nieco krótsze. Jedziemy tylko do El Compello - 13 km od Alicante. To mała osada rybacka - wyludniona o tej porze roku.