Birmingham- spotkania po latach, nowe wyzwania.

Planujemy i kombinujemy, gdzie by tu znowu ruszyć? Trwa to ze 3 miesiące...Mnie ciągnie w kierunku Andaluzji, lecz chłodna kalkulacja zmusza nas do odłożenia tego ciepłego kierunku na późniejszy termin. Może zimą? Świat jednak wzywa, natura wędrownika nęci- w głowie kołaczą się pomysły... I stało się. Wybór raczej zaskakujący padł na Birmingham w Anglii. Skąd aż taka zmiana kierunku? Czym się kierowałam? To się wkrótce okaże :)

Jak to zwykle bywa- nad organizacją naszej wycieczki,       i nad nami samymi, czuwał Tadziu.

Wylot- 28 kwietnia z Pyrzowic.

Pierwszy dzień pobytu mamy zaplanowany na spotkanie z Elą i Jej przyjacielem. Znajoma od ponad ćwierć wieku, a nie widziałyśmy się z lat 14-15? Nasz przylot był świetną okazją do odnowienia kontaktu. Ela i Andre odwiedzili nas, poszliśmy na wspólny spacer po okolicy- Smethwick Hall Park. Nagadać się nie dało. Bo zaległości ogromne... Ciekawiło mnie, co u Eli, jak się Jej wiedzie?  Andre- weganin i motocyklista- też wzbudził wielką sympatię i zainteresowanie. Zagadywaliśmy, a Ela cierpliwie tłumaczyła...

Następnego dnia spotykamy się po nastu latach z Beatą. Mieszka tu od 10 lat i zabiera nas na mały rekonesans po mieście. Plotkujemy, wspominamy i powoli oswajamy się z nowym miejscem. Przyjemnie i pożytecznie spędzamy niedzielne popołudnie. Beata pomaga nam kupić tygodniowe bilety autobusowe, dzięki czemu zaoszczędzamy sporo funtów.

Zdjęcie przy wejściu do ogromnego centrum handlowego Bull. Leży Na Skraju 15 metrowego stoku i ciągnie się od New Street do kościoła św. Marcina. Jest tu dom handlowy Selfridge pokryty 15 tysiącami srebrzystych dysków. Zachodzimy tu  wiele razy, by ułatwić sobie nasze spacery. Windą w górę lub w dół i już pokonana górka.

Tego dnia kręcimy się kilka razy przy Placu Victorii. Trochę w kółko, bo miasto jest w ciągłej rozbudowie i część dróg mamy zagrodzonych. Na placu można  znaleźć sporo futurystycznych instalacji czy pomników. Jedną z największych nowoczesnych konstrukcji jest fontanna RIVER- nie tryskała wodą akurat. 

Tego dnia natrafiamy na Katedrę św. Filipa. Nie sposób ominąć ją obojętnie. Wchodzimy do środka i na moment przenosimy się w inny wymiar. Z dala od zgiełku i codziennej gonitwy, mamy czas na zadumę. Zapalamy świeczki dla naszych bliskich, którzy przeszli na drugą stronę i na chwilę z Nimi jesteśmy: rozmawiamy, wspominamy...

Beata opowiada o swoim Aniołku- jak to kiedyś poprosiła Go o funcika na serek, by nie musiała wybierać z konta większej kwoty. Życzenie się spełniło, a Beata żałowała, że nie poprosiła o więcej. Innym razem podczas jazdy autobusem zaczął padać deszcz, więc poprosiła aniołka, by deszcz ustał. I ustał. Tylko chwilę później Beata została ochlapana przez auto wodą z kałuży. Po usłyszeniu tych historii, stwierdziłam, że kieruje do Aniołka mało precyzyjne prośby...

Co nas spotyka nazajutrz? Jak zwykle wychodzimy ok. południa na zwiedzanie miasta. Po przejściu może 30 m dostrzegam leżący na chodniku banknot. Wołam- pieniądze, 20 funtów! Krystian podnosi, a tam w środku drugie tyle! Czy to Aniołek Beaty podziękował mi, że zwróciłam uwagę na mało precyzyjne prośby? Czy może mój, wynagrodził mi koszmarne chodniki w Anglii, które zmuszały mnie do patrzenia pod nogi? Tak, czy siak, poczułam, że kasa spadła z nieba. Po krótkim spacerze - Baskerville House, Hall of Memory, Biblioteka i ładny pomnik Three Wise Men przy Broad Street,decydujemy się na gwóźdź programu...

Oto on- główny cel wyprawy do Birmingham. Największe na świecie muzeum motocykli angielskich. Dojechać tu nie było łatwo. Wirtualne spacery i studiowanie map trwało od dawna w naszych domowych pieleszach. I zdradzę Wam jedno: najłatwiej, najtaniej, najszybciej-z lotniska dojechać tam taksówką. Nam dojazd w jedną stronę poszedł sprawnie i zajął 1,5h. Drugie tyle powrót, więc czas na podziwianie cacuszek zbyt krótki... Mam wrażenie, że Krystian chciałby każdemu motorowi poświęcić minimum kilka godzin. A tu 2500 egzemplarzy! Jak to ogarnąć? Foto, foto- by uwiecznić, by przyglądać się szczegółom. I cieszyć się, że dotarliśmy i tu!

W Birmingham odwiedzamy wyjątkowo dużo muzeów. I takim najpiękniejszym dla mnie, było Muzeum Piór. Kto zna mnie dłużej i pamięta czasy, gdy dałam rady pisać tradycyjnie i samodzielnie, wie, jak wielkim umiłowaniem darzę pióra. Piękne miejsce, wizyta tam, to prawdziwa podróż sentymentalna- przeniesienie w czasie. Nawet pracownicy są tu fascynujący- prawie żywe eksponaty, pełni pasji. Bariera językowa zniknęła, a Krystian ma szybkie szkolenie: na starych maszynach wytwarza stalówkę.

Wzdłuż i wszerz przemierzamy kanały. Ich sieć ciągnie się dłużej, niż ta słynna w Wenecji. Wokół pełno restauracji i pubów. Tętnią życiem szczególnie wieczorem, o czym przekonujemy się, gdy idziemy na piwko o zmroku. Wielka różnorodność mojego ulubionego trunku powoduje, że mam utrudniony wybór. Barman widząc mój brak zdecydowania, spieszy z pomocą, proponując degustację

Docieramy do kolejnego interesującego obiektu- skansen Back- to- back, starannie odrestaurowany zaułek ukazujący życie robotniczych rodzin dawnego Birmingham.

Innym obiektem, do którego zachodzimy jest Moor Street Railway- stacja kolejowa w stylu retro. Stoją w centrum miasta wkomponowane w nowoczesne budynki.

Słoneczne, bezwietrzne chwile łapię przed naszym wakacyjnym domkiem. Bardzo zacisznie i wygodnie mieszkamy tu sobie. Jednak nieszczęścia chodzą po ludziach i nie zawsze omijają nas. W dniu wylotu do Polski skręcam nogę w kostce. I w tym miejscu muszę wyrazić zadowolenie! Bo to tylko zwichnięcie, a ja i tak nie chodzę, więc luzik.

Z radością wracamy do siebie. Kurcze- te 11 dni na obczyźnie obudziły w nas tęsknotę za rodziną, przyjaciółmi i wyremontowanym mieszkankiem.